ရြာဦးေက်ာင္းဟာ ရြာ႔ရဲ႕အေရွ႕ေျမာက္ေဒါင့္ရပ္မွာ ရြာကုိဂငယ္၀ုိက္ ၀ုိက္ထားၿပီး တည္ရွိေနတယ္။ ရြာထဲကုိေရာက္ေနသ လုိမ်ိဳးပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ရြာၾကားမွာ ျခားထားတာဆုိလုိ႔ ဂငယ္၀ုိက္ေနရာမွာ ရြာ့လွည္းလမ္းမႀကီးပဲရွိတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ေနာက္ဖက္ျခမ္းကေတာ့ ေရေျမာင္းတခုပဲျခားထားတယ္။
ေက်ာင္းက ျခံစည္းရုိးခပ္ပဲ ခတ္ထားတယ္။ အုတ္တံတုိင္းမခတ္နို္င္ေသးဘူး။ ခတ္ဖုိ႔လဲ စီမံကိန္းရွိပုံ မရပါဘူး။ အုတ္တံတုိင္း ခတ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ေက်ာင္းေတာင္ ေရစက္မခ်ရေသးဘူး။ ေရစက္မခ်ရေသးေတာ့ ေက်ာင္းလဲ နာမည္မေပးရ ေသးဘူး ေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရြာ့နာမည္ကုိ ယူသုံးၿပီး ကုကၠဴိစုေက်ာင္းလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။
ရြာဦးေက်ာင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကုိ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မသိပါဘူး။ ရြာျပန္ေရာက္မွပဲ ရြာက လူႀကီးသူမေတြကုိ ေမးျမန္း ၾကည့္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကေလးဘ၀ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေမးဘူးတယ္။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
လက္ရွိရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က သီလ ပညာအားေတာ့ အရမ္းေကာင္းတာပဲ။ ေဒါသ အားလဲေကာင္းရွာပါတယ္။ သတၱိလဲ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဘာကုိမွ မေၾကာက္တတ္ ဘူး။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးေပါက္စဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းထုိင္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ပဲ စစ္ကုိင္းကုိခဏ အလည္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။
စစ္ကုိင္းကဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ဦးဇင္းဘယ္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ေနလဲလုိ႔ေမးတယ္။ တပည့္ေတာ္ ကုကၠဴိစုရြာမွာ ပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္းဆရာေတာ္က ခဏစဥ္းစားၿပီး၊ ဟာ … ကုိယ္ေတာ့ ေက်ာင္း ေနာက္မွာ သရက္ဥယ်ာဥ္ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ မွန္ပါ။ ဟုတ္ပီ၊ အဲဒီသရက္ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ေတာင္ဘက္မွာ ေတာင္ပု႔ိေလး ရွိတယ္မဟုတ္လား။ မွန္ပါ။အဲဒီေတာင္ပုိ႔ မွာ ေျမဘုတ္ဘီလူးတေကာင္ရွိတယ္ဦးဇင္းရ။
ေျပာေနတဲ့ဆရာေတာ္က ရြာကုိမေရာက္ဘူးပါဘူး။ သူ႔ဘာသာတြက္ခ်က္ၿပီး ေဟာလုိက္တာ။ ကုကၠဴိစုဆရာေတာ္ေလးဟာ ဘာမွမေၾကာက္တတ္ေတာ့ ေျပာတာေတြကုိ အမႈမွတ္အမွတ္မဲ့ပဲ ေနလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဆရာေတာ္ေလး ဟာ ညေနပုိင္း ေက်ာင္းသားေတြ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ သရက္ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ ပုတီးစိပ္ရင္း စၾကၤံေလွ်ာက္ေလ့ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတာင္ပုိ႔ကုိျမင္မိၿပီး စစ္ကုိင္းက ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဟာလုိက္တာကုိ သြားၿပီးသတိရမိတယ္။ဲ ငါ စမ္းသပ္ၾကည့္ဦးမွ ပဲ ဆုိၿပီး ေတာင္ပုိ႔ဆီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ကဲ ဒီေတာင္ပုိ႔မွာ ေျမဘုတ္ ဘီးလူးရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေမာင္ရင္ တကယ္ ရွိ မရွိသိရေအာင္ တခုခု လုပ္ျပစမ္းပါ လုိ႔ ေတာင္ပုိ႔ကုိ လက္ညႈိးထုိးၿပီး ဆရာေတာ္က ခုိင္းလုိက္တယ္။
ခဏေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ျပမလဲေပါ့။ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ဟာ ပုတီးစိပ္ရင္း စၾကံၤဆက္ေလွ်ာက္ေနလုိက္တယ္။ ပုတီးလဲစိပ္ၿပီးေရာ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီကုိ ျပန္ၾကြလာတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ဆရာေတာ္ေလးကုိ အရုဏ္ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔အတြက္ မယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ငါးကုိင္ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီကို ျပန္ၾကြလာေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ငါးကုိင္လ်က္တန္းလန္းႀကီး တက္ ေနတယ္ ေလ။ ဟာ.. မယ္ေတာ္ႀကီး မယ္ေတာ္ႀကီး ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။ ဒုကၡပါပဲ ေစာေစာက အေကာင္းႀကီးပါ။ မယ္ေတာ္ႀကီးကုိ ဘယ္လုိမွ ေခၚလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သတိလဲမရရွာဘူး။ ေကာ့ေကာ့ၿပီးတက္ေနတုန္းပဲ။
အင္း… ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ့္။ ဟာ… ဟုတ္ပီ။ ဟုိေကာင္အစြမ္းျပတာပဲ ျဖစ္မယ္။ ဆုိၿပီး ဆရာေတာ္ဟာ ေတာင္ပုိ႔ဆီကုိ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ရၿပီ ရၿပီ ဒီေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္ၿပီ လုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ ေျပာၿပီးမယ္ေတာ္ႀကီးဆီ ျပန္လာေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးက ေစာေစာက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလုိပဲ ငါးကုိ ျပန္ကုိင္ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရ တယ္။ တေစၧသရဲကုိ အယုံအၾကည္မရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ ဒီတခါေတာ့ ကုိယ္ေတြ႔မုိ႔ ယုံလုိက္ရရွာတယ္။
ေက်ာင္းက ျခံစည္းရုိးခပ္ပဲ ခတ္ထားတယ္။ အုတ္တံတုိင္းမခတ္နို္င္ေသးဘူး။ ခတ္ဖုိ႔လဲ စီမံကိန္းရွိပုံ မရပါဘူး။ အုတ္တံတုိင္း ခတ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ေက်ာင္းေတာင္ ေရစက္မခ်ရေသးဘူး။ ေရစက္မခ်ရေသးေတာ့ ေက်ာင္းလဲ နာမည္မေပးရ ေသးဘူး ေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရြာ့နာမည္ကုိ ယူသုံးၿပီး ကုကၠဴိစုေက်ာင္းလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။
ရြာဦးေက်ာင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကုိ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မသိပါဘူး။ ရြာျပန္ေရာက္မွပဲ ရြာက လူႀကီးသူမေတြကုိ ေမးျမန္း ၾကည့္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကေလးဘ၀ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေမးဘူးတယ္။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
လက္ရွိရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က သီလ ပညာအားေတာ့ အရမ္းေကာင္းတာပဲ။ ေဒါသ အားလဲေကာင္းရွာပါတယ္။ သတၱိလဲ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဘာကုိမွ မေၾကာက္တတ္ ဘူး။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးေပါက္စဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းထုိင္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ပဲ စစ္ကုိင္းကုိခဏ အလည္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။
စစ္ကုိင္းကဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ဦးဇင္းဘယ္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ေနလဲလုိ႔ေမးတယ္။ တပည့္ေတာ္ ကုကၠဴိစုရြာမွာ ပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္းဆရာေတာ္က ခဏစဥ္းစားၿပီး၊ ဟာ … ကုိယ္ေတာ့ ေက်ာင္း ေနာက္မွာ သရက္ဥယ်ာဥ္ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ မွန္ပါ။ ဟုတ္ပီ၊ အဲဒီသရက္ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ေတာင္ဘက္မွာ ေတာင္ပု႔ိေလး ရွိတယ္မဟုတ္လား။ မွန္ပါ။အဲဒီေတာင္ပုိ႔ မွာ ေျမဘုတ္ဘီလူးတေကာင္ရွိတယ္ဦးဇင္းရ။
ေျပာေနတဲ့ဆရာေတာ္က ရြာကုိမေရာက္ဘူးပါဘူး။ သူ႔ဘာသာတြက္ခ်က္ၿပီး ေဟာလုိက္တာ။ ကုကၠဴိစုဆရာေတာ္ေလးဟာ ဘာမွမေၾကာက္တတ္ေတာ့ ေျပာတာေတြကုိ အမႈမွတ္အမွတ္မဲ့ပဲ ေနလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဆရာေတာ္ေလး ဟာ ညေနပုိင္း ေက်ာင္းသားေတြ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ သရက္ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ ပုတီးစိပ္ရင္း စၾကၤံေလွ်ာက္ေလ့ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတာင္ပုိ႔ကုိျမင္မိၿပီး စစ္ကုိင္းက ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဟာလုိက္တာကုိ သြားၿပီးသတိရမိတယ္။ဲ ငါ စမ္းသပ္ၾကည့္ဦးမွ ပဲ ဆုိၿပီး ေတာင္ပုိ႔ဆီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ကဲ ဒီေတာင္ပုိ႔မွာ ေျမဘုတ္ ဘီးလူးရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေမာင္ရင္ တကယ္ ရွိ မရွိသိရေအာင္ တခုခု လုပ္ျပစမ္းပါ လုိ႔ ေတာင္ပုိ႔ကုိ လက္ညႈိးထုိးၿပီး ဆရာေတာ္က ခုိင္းလုိက္တယ္။
ခဏေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ျပမလဲေပါ့။ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ဟာ ပုတီးစိပ္ရင္း စၾကံၤဆက္ေလွ်ာက္ေနလုိက္တယ္။ ပုတီးလဲစိပ္ၿပီးေရာ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီကုိ ျပန္ၾကြလာတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ဆရာေတာ္ေလးကုိ အရုဏ္ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔အတြက္ မယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ငါးကုိင္ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီကို ျပန္ၾကြလာေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ငါးကုိင္လ်က္တန္းလန္းႀကီး တက္ ေနတယ္ ေလ။ ဟာ.. မယ္ေတာ္ႀကီး မယ္ေတာ္ႀကီး ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။ ဒုကၡပါပဲ ေစာေစာက အေကာင္းႀကီးပါ။ မယ္ေတာ္ႀကီးကုိ ဘယ္လုိမွ ေခၚလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သတိလဲမရရွာဘူး။ ေကာ့ေကာ့ၿပီးတက္ေနတုန္းပဲ။
အင္း… ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ့္။ ဟာ… ဟုတ္ပီ။ ဟုိေကာင္အစြမ္းျပတာပဲ ျဖစ္မယ္။ ဆုိၿပီး ဆရာေတာ္ဟာ ေတာင္ပုိ႔ဆီကုိ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ရၿပီ ရၿပီ ဒီေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္ၿပီ လုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ ေျပာၿပီးမယ္ေတာ္ႀကီးဆီ ျပန္လာေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးက ေစာေစာက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလုိပဲ ငါးကုိ ျပန္ကုိင္ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရ တယ္။ တေစၧသရဲကုိ အယုံအၾကည္မရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ ဒီတခါေတာ့ ကုိယ္ေတြ႔မုိ႔ ယုံလုိက္ရရွာတယ္။
0 comments:
Post a Comment