ဤေနရာတြင္ စာဒဏ္ဆုိသည္မွာ စာမရ၍ဒဏ္ေပးျခင္းကုိဆုိလုိသည္။ ကၽြနဳ္ပ္သည္ တေန႔သတြင္ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားကုိ စာသင္ေပးရသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္ဆုိလုိ႔ ကေလးေပါက္စမ်ားဟု မမွတ္ ေစလုိ။ သူတုိ႔သည္ အတန္းသာငယ္၏။ အရြယ္ကားမငယ္။ ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကား အသက္အရြယ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သင္ေပးရသည္ကား ကႀကီးခေခြးစာလုံးေပါင္းအဆင့္သာ။ သူတုိ႔ သင္ေပးေနက်ဆရာမရွိ၍ ကၽြနဳ္ပ္သည္ တလခန္႔မွ် တာဝန္ယူသင္ေပးေနရေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔သည္ စာတေန႔ကုန္က်က္ေသာ္မွ ေလးငါးေၾကာင္း ရနုိင္စြမ္းမရွိေခ်။ စာသင္ေပးျခင္းကာလၾကာ လာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြနု္ပ္၏သည္းခံနုိင္စြမ္းသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္း၍သာ လာေခ်၏။ စာသင္ေပးၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ုပ္သည္ သူတုိ႔အား စာျပန္ခုိင္းေလ၏။ ျပန္ခုိင္းလုိက္လွ်င္ အထစ္အေငါ့မရွိ ဒုိးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ျပန္နုိင္ေသာသူတစ္ေယာက္မွ်မရွိ။ သူတုိ႔စာမက်က္၍ စာမရေလသေလာ၊ မွတ္ဉာဏ္ စြမ္းအားနည္းလြန္း၍ စာမရေလသေလာ ဆုိသည္ကုိ ကၽြနု္ပ္ေကာင္းစြာမသိ။ ကၽြနု္ပ္သည္ သူတုိ႔အား စာသင္ေပးၿပီးလွ်င္ စာက်က္ခုိင္းထားခဲ့ကာ အျခားအတန္းမ်ားသုိ႔ေျပးရသည္။ ကၽြနု္ပ္၏စာသင္ခ်ိန္ သည္ တေန႔လွ်င္ေျခာက္ႀကိမ္မွ်ရွိ၏။ တႀကိမ္လွ်င္ တစ္နာရီခြဲခန္႔ၾကာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔စာက်က္ မက်က္ကုိ ေကာင္းစြာမသိျခင္းျဖစ္၏။ စာမရ၍ရုိက္ႏွက္ရျခင္းကုိ မႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔စာမရ လွ်င္ ဒဏ္ေပးဖုိ႔ စဥ္းစားမိ၏။ တစ္ေန႔ သူတုိ႔အားစာသင္ေပးၿပီး… ေဟ့ မင္းတုိ႔ ဟုိမွာေတြ႔လား သြပ္ခ်ပ္ ပုံႀကီး။ ေအး မင္းတုိ႔ အဲဒီမွာ သြပ္ခ်ပ္တစ္ေယာက္တစ္ခ်ပ္စီသြားေကာက္ကြာ။ ကုိယ့္သြပ္ခ်ပ္ကုိယ္မွတ္ ၿပီး ေနပူလွန္းထားကြာ။ ၿပီးရင္ ဒီမွာစာလာက်က္။ ငါေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္။ မင္းတုိ႔ ဒီေန႔သင္တဲ့စာ ဘယ္ႏွေၾကာင္းက်က္နုိင္လဲေျပာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကား ေလးေၾကာင္း တစ္ခ်ိဳ႕ကား ငါးေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ သူ႔ ထက္ငါ အၿပိဳင္ေအာ္ၾက၏။ကၽြနု္ပ္က ေနဦး မင္းတုိ႔တကယ္ရမွေျပာေနာ္။ မက်က္နုိင္ဘဲမေျပာနဲ႔။ မင္းတုိ႔က်က္နုိင္ သေလာက္ပဲ ေျပာ။ အမ်ားႀကီးမေျပာနဲ႔။ တစ္ေၾကာင္းက်က္လဲ ရတယ္ဟု ေျပာလုိက္မွ တစ္ေၾကာင္းက်က္မယ္၊ ႏွစ္ေၾကာင္းက်က္မယ္ ျဖစ္ကာ ေလွ်ာ့သြားၾက၏။ ကဲ ဒါဆုိ က်က္ေတာ့ကြာ၊ ရတဲ့ေကာင္လာျပန္။ တကယ္ရမွ လာျပန္ေနာ္… ဟု ထပ္မွာလုိက္ရေသး၏။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာျပန္ဖုိ႔ေရာက္လာသည္။ စာလာျပန္ေသာ ေက်ာင္းသားအား မင္းတကယ္ရတာ ေသခ်ာလား ဟု ေမးရေသး၏။ သူက တကယ္ရတာဟု ျပန္ေျဖ ၏။ ေအး… ဒါဆုိျပန္ကြာ။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္ စာတစ္ေၾကာင္းကုိပင္ ေျဖာင့္ေအာင္မျပန္နုိင္။ ေအးေအး မင္း ျပန္သြားက်က္လုိက္ဦး။ ေသခ်ာရမွလာျပန္ သြားသြား ဟု ႏွင္ထုတ္လုိက္ရ၏။ သူစာလာျပန္သည္ႏွင့္ သူ႔ကိုအားက်မခံဘဲ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားလည္း သူ႔ေနာက္မွတန္းစီ၍ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔လဲ ႀကိဳးစား၍စာျပန္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ မရ။ အားလုံးကုိပင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္က်က္ခုိင္းလုိက္ရ၏။ သိပ္မၾကာလုိက္။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာျပန္ၾက၏။ ကၽြနု္ပ္က… ေအး.. မင္းတုိ႔ဒီတခါေသခ်ာတယ္ေနာ္။ ငါ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္မက်က္ခုိင္းေတာ့ဘူး။ ခုတစ္ေခါက္စာျပန္လုိ႔မရတဲ့ေကာင္ကုိ ငါ ဒဏ္ေပးမယ္။ ဘယ္လုိလဲ ျပန္မွာလားဟုေမးလုိက္၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားကား… ရတယ္၊ျပန္မယ္ဟု… ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ျပန္ေျဖၾကသည္။ ကၽြနု္ပ္ကား.. ကဲ ဒါဆုိရင္ တန္းစီကြာ။ ေရွးဆုံးကေကာင္ စျပန္။ ငါေထာက္မေပးဘူးေနာ္။ ေအး… မရလုိ႔ကေတာ့ ဒဏ္ပဲ ဟုေျပာကာ စာျပန္ခုိင္းေလေတာ့သည္။ ေရွးဆုံးကျပန္ေသာသူသည္ ဖုိးနီ။ ထုံးစံအတုိင္းစာမရ။ ကဲ ဖုိးနီ မင္းစာမရတဲ့အတြက္ မင္းကုိ ငါ ဒဏ္ေပးရမယ္။ ဒဏ္ေပးရမယ္ဆုိေတာ့ ဖုိးနီေရ… စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ။ မင္းေနပူလွန္းထားတဲ့ သြပ္ခ်ပ္ဘယ္မွာလဲ မင္းမွတ္မိလားဟု ကၽြနု္ပ္က ေမးလုိက္လွ်င္… ဖုိးနီကား… သြက္လက္စြာပင္- မွတ္မိတယ္၊ ဟုိမွာဟု-လက္ညႈိးညႊန္ကာ ထုိးျပေလ၏။ ေအး ဒါဆုိရင္… မင္းက်က္တဲ့စာအုပ္ကုိယူသြား။ အဲဒီသြပ္ခ်ပ္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး မင္းမရေသးတဲ့ စာကုိျပန္သြားက်က္ေခ် ဟု-ခုိင္းလုိက္ေလ၏။ ဖုိးနီသည္-ညိႈးငယ္ေသာမ်က္ႏွာ၊ ျပဴက်ယ္ေသာမ်က္လုံးျဖင့္ ကၽြန္ုပ္အား အေၾကာင္သားေမာ့္ၾကည့္ေနေလ၏။ ကၽြနု္ပ္က- ေဟ့ေကာင္-သြားေလကြာ၊ ေအာင္မာ- မင္းက ငါ့ကုိမျမင္ဘူးလုိ႔ေမာ့္ၾကည့္ေနတာလားဟု အတည္ေပါက္ျဖင့္ ေငါက္လုိက္မွ စာအုပ္ေလးကုိင္ကာ သူေနလွန္းထားေသာသြပ္ခ်ပ္ဆီသုိ႔ ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ထသြားေလ၏။ ကဲ ေနာက္တစ္ေယာက္။ ဟုိမွာေတြ႔လား ဖုိးနီကုိ။ ဖုိးနီသည္ ေနပူလွန္းထားေသာသြပ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ မရပ္နုိင္သျဖင့္ သူ႔ေျခာက္ေထာက္မ်ားကုိ ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ကာ အဆက္မျပတ္ကဆုန္ေပါက္ေနေလ ေတာ့၏။ စာျပန္ဖုိ႔ တန္းစီေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဖုိးနီကုိၾကည့္ကာ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရန္ တပ္ေခါက္ဖုိ႔ အားထုတ္ေနၾက၏။ ကၽြနု္ပ္သည္ သူတုိ႔အားတခ်က္ငဲ့ၾကည့္ ကာ- ကဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖုိ႔မစဥ္းစားနဲ႔။လာ စာလာျပန္။ တန္းစီထားတဲ့အစဥ္အတုိင္းပဲျပန္ဟု ေငါက္လုိက္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကၽြနု္ပ္၏ခ်စ္လွစာေသာေက်ာင္းသားအားလုံးသည္ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ေနပူလွန္းထားေသာ သြပ္ခ်ပ္မ်ားေပၚတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ စာအုပ္ေလးေတြကုိင္ကာ စာက်က္ေနေလေတာ့၏။ သူတုိ႔နင္းထားေသာ သြပ္ခ်ပ္မ်ားကား တဂၽြမ္းဂၽြမ္းအသံေပးကာ ဆူညံလွ်က္…. ထိုအခ်ိန္တြင္ အျပင္မွ လူႀကီးမ်ားေရာက္လာကာ- ဟာေက်ာင္းသားေတြ…ေနပူႀကီးထဲ သြပ္ခ်ပ္ေပၚရပ္ၿပီး ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္း…ဟာ မင္းတုိ႔ကြာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အကုန္ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလ၏။ သြားသြား… ေက်ာင္းထဲဝင္-ဟုခုိင္းေလလွ်င္…ေက်ာင္းသားမ်ား ကား- ဝင္လုိ႔မရဘူးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဦးဇင္းက စာမရလုိ႔ဒဏ္ေပးထားတာ။ ေဂါပကလူႀကီးမ်ားသည္ အံ့ဩဟန္ျဖင့္…ဟာ-ဘယ္မွာလဲ ဦးဇင္းဟုေမးေလ၏။ ေဂါပကလူႀကီးမ်ားကား- ဟာ.. ဦးဇင္းရာ ကုိယ္ ေမြးထားတဲ့သားသမီးမဟုတ္တုိင္း ရက္စက္ပ။ တပည့္ေတာ္တုိ႔နုိင္ငံကုိ ဂ်ပန္ေတြအုပ္ခ်ဳပ္သြားတာ ဘုရား… ဂ်ပန္ေတြေတာင္ ဒီေလာက္ရက္စက္တဲ့နည္းကုိ မသုံးခဲ့ဘူးဘုရား… အရွင္ဘုရားမုိ႔ ဒီနည္းကုိ သုံးရက္တယ္ဟု…
သူတုိ႔သည္ စာတေန႔ကုန္က်က္ေသာ္မွ ေလးငါးေၾကာင္း ရနုိင္စြမ္းမရွိေခ်။ စာသင္ေပးျခင္းကာလၾကာ လာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြနု္ပ္၏သည္းခံနုိင္စြမ္းသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္း၍သာ လာေခ်၏။ စာသင္ေပးၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ုပ္သည္ သူတုိ႔အား စာျပန္ခုိင္းေလ၏။ ျပန္ခုိင္းလုိက္လွ်င္ အထစ္အေငါ့မရွိ ဒုိးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ျပန္နုိင္ေသာသူတစ္ေယာက္မွ်မရွိ။ သူတုိ႔စာမက်က္၍ စာမရေလသေလာ၊ မွတ္ဉာဏ္ စြမ္းအားနည္းလြန္း၍ စာမရေလသေလာ ဆုိသည္ကုိ ကၽြနု္ပ္ေကာင္းစြာမသိ။ ကၽြနု္ပ္သည္ သူတုိ႔အား စာသင္ေပးၿပီးလွ်င္ စာက်က္ခုိင္းထားခဲ့ကာ အျခားအတန္းမ်ားသုိ႔ေျပးရသည္။ ကၽြနု္ပ္၏စာသင္ခ်ိန္ သည္ တေန႔လွ်င္ေျခာက္ႀကိမ္မွ်ရွိ၏။ တႀကိမ္လွ်င္ တစ္နာရီခြဲခန္႔ၾကာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔စာက်က္ မက်က္ကုိ ေကာင္းစြာမသိျခင္းျဖစ္၏။ စာမရ၍ရုိက္ႏွက္ရျခင္းကုိ မႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔စာမရ လွ်င္ ဒဏ္ေပးဖုိ႔ စဥ္းစားမိ၏။ တစ္ေန႔ သူတုိ႔အားစာသင္ေပးၿပီး… ေဟ့ မင္းတုိ႔ ဟုိမွာေတြ႔လား သြပ္ခ်ပ္ ပုံႀကီး။ ေအး မင္းတုိ႔ အဲဒီမွာ သြပ္ခ်ပ္တစ္ေယာက္တစ္ခ်ပ္စီသြားေကာက္ကြာ။ ကုိယ့္သြပ္ခ်ပ္ကုိယ္မွတ္ ၿပီး ေနပူလွန္းထားကြာ။ ၿပီးရင္ ဒီမွာစာလာက်က္။ ငါေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္။ မင္းတုိ႔ ဒီေန႔သင္တဲ့စာ ဘယ္ႏွေၾကာင္းက်က္နုိင္လဲေျပာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကား ေလးေၾကာင္း တစ္ခ်ိဳ႕ကား ငါးေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ သူ႔ ထက္ငါ အၿပိဳင္ေအာ္ၾက၏။ကၽြနု္ပ္က ေနဦး မင္းတုိ႔တကယ္ရမွေျပာေနာ္။ မက်က္နုိင္ဘဲမေျပာနဲ႔။ မင္းတုိ႔က်က္နုိင္ သေလာက္ပဲ ေျပာ။ အမ်ားႀကီးမေျပာနဲ႔။ တစ္ေၾကာင္းက်က္လဲ ရတယ္ဟု ေျပာလုိက္မွ တစ္ေၾကာင္းက်က္မယ္၊ ႏွစ္ေၾကာင္းက်က္မယ္ ျဖစ္ကာ ေလွ်ာ့သြားၾက၏။ ကဲ ဒါဆုိ က်က္ေတာ့ကြာ၊ ရတဲ့ေကာင္လာျပန္။ တကယ္ရမွ လာျပန္ေနာ္… ဟု ထပ္မွာလုိက္ရေသး၏။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာျပန္ဖုိ႔ေရာက္လာသည္။ စာလာျပန္ေသာ ေက်ာင္းသားအား မင္းတကယ္ရတာ ေသခ်ာလား ဟု ေမးရေသး၏။ သူက တကယ္ရတာဟု ျပန္ေျဖ ၏။ ေအး… ဒါဆုိျပန္ကြာ။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္ စာတစ္ေၾကာင္းကုိပင္ ေျဖာင့္ေအာင္မျပန္နုိင္။ ေအးေအး မင္း ျပန္သြားက်က္လုိက္ဦး။ ေသခ်ာရမွလာျပန္ သြားသြား ဟု ႏွင္ထုတ္လုိက္ရ၏။ သူစာလာျပန္သည္ႏွင့္ သူ႔ကိုအားက်မခံဘဲ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားလည္း သူ႔ေနာက္မွတန္းစီ၍ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔လဲ ႀကိဳးစား၍စာျပန္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ မရ။ အားလုံးကုိပင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္က်က္ခုိင္းလုိက္ရ၏။ သိပ္မၾကာလုိက္။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာျပန္ၾက၏။ ကၽြနု္ပ္က… ေအး.. မင္းတုိ႔ဒီတခါေသခ်ာတယ္ေနာ္။ ငါ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္မက်က္ခုိင္းေတာ့ဘူး။ ခုတစ္ေခါက္စာျပန္လုိ႔မရတဲ့ေကာင္ကုိ ငါ ဒဏ္ေပးမယ္။ ဘယ္လုိလဲ ျပန္မွာလားဟုေမးလုိက္၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားကား… ရတယ္၊ျပန္မယ္ဟု… ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ျပန္ေျဖၾကသည္။ ကၽြနု္ပ္ကား.. ကဲ ဒါဆုိရင္ တန္းစီကြာ။ ေရွးဆုံးကေကာင္ စျပန္။ ငါေထာက္မေပးဘူးေနာ္။ ေအး… မရလုိ႔ကေတာ့ ဒဏ္ပဲ ဟုေျပာကာ စာျပန္ခုိင္းေလေတာ့သည္။ ေရွးဆုံးကျပန္ေသာသူသည္ ဖုိးနီ။ ထုံးစံအတုိင္းစာမရ။ ကဲ ဖုိးနီ မင္းစာမရတဲ့အတြက္ မင္းကုိ ငါ ဒဏ္ေပးရမယ္။ ဒဏ္ေပးရမယ္ဆုိေတာ့ ဖုိးနီေရ… စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ။ မင္းေနပူလွန္းထားတဲ့ သြပ္ခ်ပ္ဘယ္မွာလဲ မင္းမွတ္မိလားဟု ကၽြနု္ပ္က ေမးလုိက္လွ်င္… ဖုိးနီကား… သြက္လက္စြာပင္- မွတ္မိတယ္၊ ဟုိမွာဟု-လက္ညႈိးညႊန္ကာ ထုိးျပေလ၏။ ေအး ဒါဆုိရင္… မင္းက်က္တဲ့စာအုပ္ကုိယူသြား။ အဲဒီသြပ္ခ်ပ္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး မင္းမရေသးတဲ့ စာကုိျပန္သြားက်က္ေခ် ဟု-ခုိင္းလုိက္ေလ၏။ ဖုိးနီသည္-ညိႈးငယ္ေသာမ်က္ႏွာ၊ ျပဴက်ယ္ေသာမ်က္လုံးျဖင့္ ကၽြန္ုပ္အား အေၾကာင္သားေမာ့္ၾကည့္ေနေလ၏။ ကၽြနု္ပ္က- ေဟ့ေကာင္-သြားေလကြာ၊ ေအာင္မာ- မင္းက ငါ့ကုိမျမင္ဘူးလုိ႔ေမာ့္ၾကည့္ေနတာလားဟု အတည္ေပါက္ျဖင့္ ေငါက္လုိက္မွ စာအုပ္ေလးကုိင္ကာ သူေနလွန္းထားေသာသြပ္ခ်ပ္ဆီသုိ႔ ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ထသြားေလ၏။ ကဲ ေနာက္တစ္ေယာက္။ ဟုိမွာေတြ႔လား ဖုိးနီကုိ။ ဖုိးနီသည္ ေနပူလွန္းထားေသာသြပ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ မရပ္နုိင္သျဖင့္ သူ႔ေျခာက္ေထာက္မ်ားကုိ ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ကာ အဆက္မျပတ္ကဆုန္ေပါက္ေနေလ ေတာ့၏။ စာျပန္ဖုိ႔ တန္းစီေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဖုိးနီကုိၾကည့္ကာ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရန္ တပ္ေခါက္ဖုိ႔ အားထုတ္ေနၾက၏။ ကၽြနု္ပ္သည္ သူတုိ႔အားတခ်က္ငဲ့ၾကည့္ ကာ- ကဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖုိ႔မစဥ္းစားနဲ႔။လာ စာလာျပန္။ တန္းစီထားတဲ့အစဥ္အတုိင္းပဲျပန္ဟု ေငါက္လုိက္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကၽြနု္ပ္၏ခ်စ္လွစာေသာေက်ာင္းသားအားလုံးသည္ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ေနပူလွန္းထားေသာ သြပ္ခ်ပ္မ်ားေပၚတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ စာအုပ္ေလးေတြကုိင္ကာ စာက်က္ေနေလေတာ့၏။ သူတုိ႔နင္းထားေသာ သြပ္ခ်ပ္မ်ားကား တဂၽြမ္းဂၽြမ္းအသံေပးကာ ဆူညံလွ်က္…. ထိုအခ်ိန္တြင္ အျပင္မွ လူႀကီးမ်ားေရာက္လာကာ- ဟာေက်ာင္းသားေတြ…ေနပူႀကီးထဲ သြပ္ခ်ပ္ေပၚရပ္ၿပီး ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္း…ဟာ မင္းတုိ႔ကြာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အကုန္ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလ၏။ သြားသြား… ေက်ာင္းထဲဝင္-ဟုခုိင္းေလလွ်င္…ေက်ာင္းသားမ်ား ကား- ဝင္လုိ႔မရဘူးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဦးဇင္းက စာမရလုိ႔ဒဏ္ေပးထားတာ။ ေဂါပကလူႀကီးမ်ားသည္ အံ့ဩဟန္ျဖင့္…ဟာ-ဘယ္မွာလဲ ဦးဇင္းဟုေမးေလ၏။ ေဂါပကလူႀကီးမ်ားကား- ဟာ.. ဦးဇင္းရာ ကုိယ္ ေမြးထားတဲ့သားသမီးမဟုတ္တုိင္း ရက္စက္ပ။ တပည့္ေတာ္တုိ႔နုိင္ငံကုိ ဂ်ပန္ေတြအုပ္ခ်ဳပ္သြားတာ ဘုရား… ဂ်ပန္ေတြေတာင္ ဒီေလာက္ရက္စက္တဲ့နည္းကုိ မသုံးခဲ့ဘူးဘုရား… အရွင္ဘုရားမုိ႔ ဒီနည္းကုိ သုံးရက္တယ္ဟု…
0 comments:
Post a Comment